Dzieciństwo
Dzieciństwo na dziedzinie, to był czas, kiej to dziecka biegały po polach, bawiły sie w błocie i z bydlyntami, a i robota sie zawsze jakosi naszła. Tatowie uczyli od małego, jak w polu robić, jak zwiyrzynta doglóndać a w chałupie pumogać. Dziecka sie wychowywało wszystki razym – nie jyny rodzice, ale i starzikowie, ciotki, ujcowie, a kiela razy sómsiedzi doglóndali, co by dobrze rosły. Jak chrzest prziszeł czy padło piyrsze słowo, to cało dziedzina świyntowała. Wspólne modlyni, czytani Pisma Świyntego, ale i bajki, śpiywy i różne zabawy towarzyszyły dzieciństwu każdy dziyń, uczónc, co dobre, a co złe.
Młodość
Okres młodziyńczy na dziedzine, zwłaszcza w okolicach świynta św. Jana Chrzciciela, to okres życio pełny radości, tańców, tradycyjnych łobrzyndów, magii i miłosnych wróżb, kiere miały wskozać prziszłego wybranka czy wybranke serca. To był czas, kiej młodzi zaczynali wkroczać w dorosłość, bawiónc sie z rówieśnikam i majónc swoje piyrsze miłości, a wszystko to w łotoczyniu starodownych zwyczajów i wspólnej radości. Młodzi sie wtedy zbiyrali na pasiónkach, przi sałaszach, kaj sie zapolało łogniska i skokało przez płomiynie, co miało przinosić zdrowi i szczynści. Dziywczynta splotały wianki z kwiatów, kiere potym chybały przez głowe na jabłóń albo gruszke. Tej, kierej sie to podarziło, do roka sie wydała. Koło łognisk rozbrzmiewały pieśniczki, a zabawy i tańce trwały do biołego rana.
Rekrutowani do wojska
Rekrutka była ciynżkim czasym dlo młodych galanów z dziedziny. Kiej sie rekrutowało do wojska, to syncy, choć pełni sił, czuli lynk przed niepewnym losym. Przed wyjazdym cało dziedzina zbiyrała sie na pożegnani, kaj matki błogosławiły synów, a dziewczynta oznaczały wóniónczkami swoich galanów. Rekruci jyny z pinkliczkym albo małym kufrym odjyżdżali na drabiniokach na nejbliższy banhof, niechujónc za sebóm ojcowski dóm, bliskich i beztroski żywot, nie wiedzónc, czy sie jeszcze wrócóm.
Dłógo droga do dómu
Jak już chłapcy wracali z wojny do dómu, to sie nikiedy po cescie zastawowali w różnych miejscach, aby aspóń kapke zarobić piniyndzy. Wandrowali przez wsie i miasteczka, robili to, co kaj było trzeba a nikiedy przeżywali też przelótne romanse. Jak na kóniec doszli do swoich rodzinnych strón, ni zawsze czekała na nich ukochano. Ale w naszej historii miłość przetrwała próbe czasu i rozstanio, a powrót zakóńczył sie weselym, kiere było wielkim świyntym dlo całej dziedziny.
Dorosłość
Po wiesielu żywot nabiyroł nowego znaczynio. Z dziywczynta stowała sie gaździno, a jejóm codziynność wypełniały obowiónzki zwiónzane z dómym i rodzinóm. Razym z chłopkym starali sie o gazdówke. A chłop u nas, i choć mioł kónsek swojigo pola, czynsto musioł chodzić do roboty, do werku. Robota to była ciynżko, niebezpieczno, ale zato było w chałupie aspóń kapke wiyncyj piniyndzy. A po robocie sie chodziło do gospody. Sómsiedzi mówili o robocie, gazdówce, baby plotkowały. Śpiywało sie, grało, tańcowało, bawiło, aż sie nikiedy całóm wypłate z werku przepiło.
Starość
Starość była naturalnóm czynścióm żywota, w kierej wszystko mo swoje miejsce. Choć żywot pomału przemijoł, starsi ludzie czuli, że jejich rola eszcze nie skóńczyła. Przekozywali swojóm móndrość młodszym pokolynióm, niechujónc jim to, co sami dostali od swoich przodków - mowe, wiare, tradycje, wychowani. Starzicy widzieli, jak rodzi sie nowy żywot, i choć jejich własny pomału gasnył. I tak kołowrotek żywota kryńci sie fórt do przodu a nić prziszłych pokolyń nawijo sie na żywot naszych przodków.
